Otizm spektrum bozukluğu yaygın gelişimsel bir bozukluk olup güçlü genetik bileşenlerle ilişkili, erken çocukluk döneminde ortaya çıkan, sosyal iletişim eksiklikleri ve olağandışı tekrarlanan, sınırlı-yineleyici duyusal-motor davranış örüntüleri, kısıtlı ilgi alanları ile kendini gösteren, görülme sıklığı ve oranı son yüz yıl içinde giderek aratan nörogelişimsel bir sendrom olarak tanımlanmaktadır. Otizm spektrum bozukluğu ile ilgili olarak yapılan epidemiyolojik araştırma bulguları incelendiğinde 21. Yüzyılın başlarında otizm her 150 çocukta bir görülürken 2020’li yıllardan itibaren bu rakam 68 çocukta bire yükseldiğini göstermektedir. Genellikle bebeklik döneminde en geç yaşamın ilk üç yılında görülmekte olan otizm spektrum bozukluğunda sosyal eksiklikler ilk yıllarda hemen fark edilmese de OSB’li çocuk daha hareketli hale geldikçe ve diğer çocuklar sosyal olarak daha sofistike hale geldikçe bu eksiklikler ve sınırlılıklar giderek daha belirgin hale gelir. Otizmli çocuklar genellikle mutlu olduklarında başkalarını aramazlar, başka bireylere, arkadaşlara ya da ebeveynlere ihtiyaç duymazlar, ilgilendikleri nesneleri göstermezler, işaret etmezler veya ebeveynlerine isimleriyle hitap etmezler. Otizm heterojen bir durumdur; otizmli iki çocuk tam olarak aynı profile sahip değildir, ancak bununla birlikte benzer davranış kalıpları gözlemlenebilir.