Türkiye Cumhuriyeti'nin doğumundan çok partili sisteme geçişe kadar uzanan Erken Cumhuriyet Dönemi, ülkenin siyasi yapısının baştan aşağı yeniden kurgulandığı ve modern bir ulus devletin temellerinin atıldığı bir süreçtir. 23 Nisan 1920'de Meclis'in açılmasıyla ilk adımları atılan bu dönem, 1926'dan 1950'ye kadar tek bir siyasi partinin yönetimi altında şekillenmiştir. Bu dönemde, devletin siyasi kurumları, merkezi, taşra ve yerel olmak üzere üç ana başlıkta örgütlenmiştir. Merkezi yönetim, devletin zirvesini oluştururken, taşra ve yerel yönetimler, merkezi otoritenin ülke geneline yayılmasını sağlamıştır. Cumhurbaşkanlığı, Meclis tarafından seçilen bir makam olarak belirlenmiş, Başbakanlık ve Bakanlar Kurulu ise Cumhurbaşkanı'nın atamalarıyla oluşturulmuştur. Merkezdeki yardımcı kuruluşlar, devletin çeşitli alanlardaki işleyişine destek sağlamıştır. Taşra teşkilatı, iller, ilçeler ve bucaklar aracılığıyla merkezi yönetimin taşradaki temsilini üstlenmiştir. Yerel yönetimler ise il özel idareleri ve köyler üzerinden yerel hizmetlerin yürütülmesini sağlamıştır. Bu yapı, merkeziyetçi bir yönetim anlayışını yansıtarak, ulusal bütünlüğün korunmasını ve modernleşme projelerinin hayata geçirilmesini amaçlamıştır. Erken Cumhuriyet Dönemi, Türkiye'nin siyasi ve toplumsal yapısında köklü değişikliklerin yaşandığı bir dönemdir. Tek parti yönetimi, istikrarı sağlarken, farklı siyasi görüşlerin ifade edilmesini kısıtlamıştır. Modernleşme hamleleri, toplumsal dönüşümü hızlandırmış, ancak bazı uygulamalar eleştirilere neden olmuştur. Bu dönem, Türkiye'nin modernleşme yolculuğunda önemli bir aşama olmuş ve ülkenin gelecekteki gelişimini derinden etkilemiştir.