Türkiye 1950’li yıllar ile birlikte hızlı bir kentleşme süreci içerisinde girmiştir. Dönem itibariyle yaşanan teknolojik gelişmeler neticesinde tarıma modern araçların girmesi, kırsal alanın itici unsurları ve kentsel alanların cazibe merkezi olması kentleşme sürecini tetiklemiştir. Günümüz itibariyle ise özellikle de küreselleşmenin etkisiyle dünyada olduğu gibi Türkiye’de de kent nüfusunun ihtiyaçları çeşitlenmekte ve farklılaşmaktadır. Bu kapsamda barınma, ulaşım, altyapı, eğitim ve sağlık gibi büyüyen kent nüfusu hizmetlerinin karşılanması zorlaşmakta ve bu süreçte çevreye olan baskı da artmaktadır. Bu noktada kentler beklentilerini karşılayacak, çevreye zarar veremeyecek, sistemin sürdürülebilirliğini devam ettirecek akabinde küresel olarak ciddi boyutlara ulaşan iklim değişikliği ve meydana gelen afetlere yönelik de kentlerin sürdürülebilir olmasını sağlayacak yeni arayışlara koyulmuşlardır. Bunun sonucu olarak dirençli kent yaklaşımı günümüzde yaygınlık kazanmıştır. Bu doğrultuda çalışmanın amacı, küreselleşen dünyanın ve özelinde Türkiye’nin meydana gelen bu değişimlere karşı kentleşme noktasında nasıl bir tutum sergilediğini ortaya koymaktır. Çalışmada Türkiye’de dirençli kent yaklaşımı noktasında neler yapıldığı ele alınmış ve çalışmaya yansıtılmıştır. Bu kapsamda yerli ve yabancı literatür taraması yapılmak üzere kurgulanan çalışmada ilk olarak, Türkiye’de kentleşme sürecinin nasıl başladığı ve günümüzdeki mevcut durumu anlatılmıştır. Akabinde sürdürülebilir ve dirençli kent yaklaşımı hakkında kavramsal açıklamalar ve tarihsel bilgiler verilmiştir. Son olarak Türkiye’nin dirençli kent olma noktasındaki tutum ve yaklaşımları ele alınmıştır. Türkiye’nin dirençli kent olma yolunda önemli çalışmaları uygulamaya koyduğu ancak bu noktada mevcut hukuki normların günün koşullarına göre revize edilmesi, denetimlerin daha da etkinleştirilmesi, ilgili projelerin sayısının artırılması gerektiği ve kentin yönetiminden sorumlu olan yerel yönetimlere büyük görevler düştüğü aşikârdır.