Bürokrasi ve siyaset, devlet yönetiminin iki temel unsuru olarak kabul edilmektedir. Bürokrasi, düzenli ve etkin bir yönetim mekanizması oluştururken, siyaset halkın iradesinin yönetime yansımasını sağlamaktadır. Bürokrasi, teknik uzmanlık ve kurallara dayalı bir yapı iken; siyaset, değişken ve ideolojik bir süreçtir. Bürokrasi ve siyaset arasındaki ilişki, devlet işleyişinin temel dinamiklerinden birini oluşturmaktadır. Demokratik sistemlerde seçilmiş siyasetçiler halkın iradesini temsil ederken, bürokratlar kamu politikalarının uygulanmasını sağlamaktadır. Ancak bu ilişki her zaman uyumlu ve sorunsuz ilerlemez; zaman zaman bürokratik vesayet ya da siyasi müdahale tartışmalarını gündeme getirmektedir. Bürokrasinin siyasete karşı kullanabileceği temel güç kaynakların başında; uzmanlık bilgisi, kurumsal hafıza ve bağımsız denetim mekanizmaları yer almaktadır. Buna karşın siyasetçiler, atama yetkisi, bütçe kontrolü ve mevzuat değişiklikleri gibi araçlarla bürokrasiyi yönlendirme gücünü elinde tutar. Bu karşılıklı güç dengesi, yönetim mekanizmasının işleyişinde belirleyici bir rol oynamaktadır. Bürokrasi-siyaset ilişkisini anlamak için geliştirilen teorik yaklaşımlar bu dinamiği farklı açılardan ele almaktadır. Woodrow Wilson ve Frank Goodnow, siyasetin politikaları belirlediği ve bürokrasinin bu politikaları uyguladığı fikrini savunurken, John Stuart Mill ve Clifford Dwight Waldo bürokrasinin ideolojik bir boyut taşıdığını öne sürmüştür. Leonard White ise kamu yönetiminin tarafsızlık ve profesyonellik ilkeleri temelinde şekillendirilmesi gerektiğini belirtmiştir. Sonuç olarak, bürokrasi ve siyaset arasındaki dengenin korunması, demokratik yönetim anlayışının güçlenmesi ve kamu hizmetlerinin etkinliği için kritik bir gerekliliktir. Yönetim süreçlerinin şeffaflaştırılması, hesap verebilirliğin artırılması ve demokratik denetim mekanizmalarının güçlendirilmesi, modern kamu yönetiminin temel hedefleri arasında yer almaktadır.