Kriz kavramı “siyasi, sosyal veya ekonomik olaylarda olduğu gibi ani veya belirleyici değişikliklerin yapılmasını içeren istikrarsız koşullar” olarak tanımlanmaktadır (Brockner & James, 2008). Bir başka tanıma göre kriz; örgütün öncelikli hedeflerini tehdit eden, krizi önlemek için zamanın kıt olduğu, ortaya çıktığında karar vericileri şaşırtan ve bundan dolayı da çok güçlü şekilde stres yaratan bir durum olarak karşımıza çıkmaktadır (Hermann, 1972). Kriz; önceden fark edilemeyen, örgütlerin hızlı bir şekilde müdahale etmesini gerektiren, örgütün önlem ve uyum mekanizmalarını devre dışı ve yetersiz bırakarak mevcut değerlerini, hedeflerini ve varsayımlarını tehdit eden gerilim hali olarak da tanımlanmaktadır (Tağraf & Arslan, 2003). Krizin etkileri bireysel (ciddi bir hastalık, başarısızlık, vb.), örgütsel (ekonomik krizler vb.) ve toplumsal (yozlaşmalar, salgınlar vb.) boyutlara uzanacak şekillerde karşımıza çıkabilmektedir. Tüm bu olumsuzluklara rağmen krizler uygun şekilde ele alınırsa, örgüt veya bileşenlerini önceden olduğundan daha iyi durumlara ulaştırabilir (Brockner & James, 2008).
Kriz; “yıkımla sonuçlanan bir dönüşüm‟ veya “ileri, gelişkin bir evreye geçiş” şeklinde birbirine ters gibi de olsa aslında birbirini tamamlayan iki cümlenin birleşimi şeklinde de kullanılmaktadır Başa çıkılamaması durumunda tehlike yaratan kriz, uygun yollarla ve doğru yöntemlerle ele alındığında ise fırsat yaratabilen bir durumdur (Baltaş, 2004). Yani; iyi yönetilebilen bir kriz (örneğin, yöneticilerin sağladığı fırsatı algıladığı bir kriz) pozitif örgütsel değişimi de beraberinde getirecektir (Brockner & James, 2008). Krizi iyi yönetebilmenin yolu ise kriz karşısında nasıl konumlanacağımız ve ne kadar durabileceğimiz, krizi anlama, karar verme ve uygulamalardaki verimliliğimize bağlıdır (Baltaş, 2004).