Endodontik motorlar, kanal tedavilerinde manuel araçların sınırlamalarını gidermek ve tedavi etkinliğini artırmak amacıyla geliştirilmiş cihazlardır. İlk olarak 20. yüzyılın ikinci yarısında ortaya çıkan bu cihazlar, 1970'lerden itibaren tork kontrolü ve hız ayarı gibi temel özelliklerle donatılmıştır. 1990'lardan itibaren kompakt ve ergonomik tasarımlar, entegre apex bulucular ve farklı hareket modları gibi teknolojik ilerlemelerle endomotorlar klinik uygulamalarda daha yaygın hale gelmiştir. 2000'li yıllarda kablosuz modellerin gelişmesiyle kullanıcı konforu ve taşınabilirlik artmış, günümüzde yapay zeka destekli cihazlar tedavi süreçlerini optimize eden akıllı sistemlere dönüşmüştür.

Endomotorlar genellikle kablolu ve kablosuz olarak sınıflandırılır. Kablolu modeller, dayanıklılık ve sabit güç kaynağı avantajları sunarken hareket özgürlüğünü sınırlar. Kablosuz modeller ise taşınabilirlik ve ergonomik kullanım sağlarken batarya ömrü gibi sınırlamalar barındırır. Ayrıca cihazlar, kapalı ve açık sistemler olarak ikiye ayrılır; kapalı sistemler uyumluluk ve stabilite sunarken, açık sistemler kullanıcıya geniş bir özelleştirme imkânı tanır.

Modern endomotorlar, tork kontrolü, dönüş hızı, hareket modları (rotary, reciprocation, adaptif hareket), entegre apex locator gibi özelliklerle donatılmıştır. Bu cihazlar, kanal tedavisinde hassasiyet, etkinlik ve zaman tasarrufu sağlarken yüksek maliyet ve teknik bilgi gerekliliği gibi dezavantajları bulunmaktadır. Sonuç olarak, endodontik endomotorlar günümüz klinik uygulamalarında vazgeçilmez araçlar olup, doğru seçimi ve etkin kullanımı klinik başarıda önemli bir rol oynamaktadır.