Süpergrafikler 1960’lardan sonra yaygınlaşan, uygulandığı alanı iç veya dış mekân sınırlaması olmaksızın değiştirerek bu alanın yeni bir kimlik kazanmasına yardımcı olan bir sanat alanıdır. Barbara Stauffacher Solomon ve Jean-Philippe Lenclos gibi öncüler tarafından 20. yüzyılın ortalarında popüler hale getirilen bu yöntem, görsel ifadeyi mekânın fiziksel özellikleriyle harmanlayarak kullanıcılar üzerinde güçlü estetik ve duygusal etkiler yaratmaktadır. Mekânın nasıl algılandığını değiştirmek, ortamların işlevselliğini artırmak ve kullanıcı deneyimini iyileştirmek için özellikle yararlı bir araç olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışmada, süpergrafiklerin tarihsel kökenleri araştırmış ve mekânı nasıl dönüştürdükleri değerlendirilmiştir. Renk, biçim, illüstrasyon ve tipografi gibi tasarım bileşenlerinin, bunları deneyimleyen kişilerle nasıl bağlantı kurabildiği, algısal derinlik yaratabildiği ve bir mekânın sınırlarını yeniden tanımlayabildiği üzerinde durulmuştur. Ayrıca evler, işyerleri ve kamusal alanlar da dahil olmak üzere çeşitli ortamları dönüştürebilen süpergrafiklerin kullanımlarına dair örnekler sunulmuştur. Bu örnekler, başarılı bir süpergrafiği oluşturan konsept, mekânla etkileşim ve izleyiciyle ilişki özelliklerine göre incelenmiştir. Büyük ölçekli grafik tasarımlar olan süpergrafiklerin artık mimari ve mekânsal tasarımın vazgeçilmez bir bileşeni olduğu ve süpergrafiklerin estetik bir bileşen olmanın yanı sıra mekânı sosyal, kültürel ve faydacı yollarla değiştiren güçlü bir tasarım stratejisi olduğu bu çalışmanın sonuçları arasındadır.