Bu çalışma, Türkiye'deki yoksulluğun Cumhuriyet'in ilk yıllarından 21. yüzyılın başına kadar geçirdiği dönüşümünü iki bölümde incelemektedir. Yoksulluk, ilk bölümde ulusal gelirdeki değişimler ve sektörler arası gelir dağılımı üzerinden analiz edilmiştir. İlk dönemlerde kırsal bir sorun olarak görülen yoksulluk, uzun yıllar boyunca hükümetlerin öncelikli gündeminde yer almamış ve kırsal kesimlere yönelik politikalar, köylerin bütünlüğünü korumayı hedeflemiştir. Ancak 1960-1980 yılları arasında sanayileşme ve 1980'deki neoliberal reformlar tarım sektörünü zayıflatarak kırsaldan kente yoğun bir göç dalgasına yol açmıştır. Bu süreç, kentsel yoksulluğun artmasına ve daha görünür hale gelmesine neden olmuştur. 2001 ekonomik krizi, toplumun geniş kesimlerini etkileyen bir yoksulluk dalgasını beraberinde getirmiştir. Avrupa Birliği ile uyum süreci ve IMF’nin yapısal reformları, sosyal politika gündeminin genişlemesini sağlamış, sosyal katılım ve yoksullukla mücadele konuları daha fazla önem kazanmıştır. İkinci bölümde Türkiye İstatistik Kurumu verilerine dayalı olarak incelenen yoksulluk, geliştirilen politikaların sınırlı kaldığını, yoksulluk oranları azalsa da sorunun tamamen çözülmediğini göstermiştir. Türkiye’nin 100 yıllık yoksulluk tarihi, büyüme odaklı ekonomik politikaların ve gönüllülük esasına dayalı sosyal desteklerin, yoksulluğu azaltmada kalıcı çözümler sunamadığını ortaya koymaktadır.