İnsanların, birey olarak varlığından kaynaklanan fizyolojik/psikolojik ve toplum içerisinde yaşıyor olmasından ileri gelen çeşitli sosyo-kültürel ihtiyaçları bulunmaktadır. Bu ihtiyaçlar yaşanan ekonomik, sosyal, siyasal, teknolojik, kültürel vb. gibi gelişmelere paralel olarak farklılaşabilmektedir. Toplumlar bu değişimlere bağlı olarak kendi ihtiyaçlarını karşılayabilmek amacıyla piyasa, devlet ve üçüncü sektör gibi çeşitli güç birlikleri oluşturmuşlardır.

1929 büyük ekonomi bunalımının getirmiş olduğu koşullara göre ekonomik, sosyal ve politik alanlarda yeniden bir yapılanmaya gidilmiştir. Keynes’in etkisiyle ortaya çıkan ve 1970’lere kadar devam eden, kurumsal bir yapı olarak Sosyal Refah Devleti kavramı ortaya atılmıştır. Ancak 1970’lerde yaşanan stagflasyon krizi refah devletinin sosyo- ekonomik alandaki işlerliğini kaybetmesine neden olmuştur. Çünkü refah devletinin büyümesiyle sosyal maliyetler giderek artmıştır. Refah devletinin sosyal ve ekonomi alanlarında başarısızlığa uğraması, giderek artan maliyetler sonucunda toplumsal ihtiyaçların karşılanamaması gibi nedenlerden dolayı refah devletine liberal bir alternatif çözüm olarak üçüncü sektör kuruluşları ortaya çıkmıştır. Bu kuruluşların ortaya çıkmasındaki temel neden ise küreselleşme ve onun felsefesi olan Neoliberalizm ile birlikte, kurumsallaşan refah devletinin etkilerini azaltmak ve devletin ‘sosyal’ alandaki rolünü üstlenmektir.

Yirmi birinci yüzyılda gönüllük, kar amacı gütmeme, bağımsızlık, kadın ve çocuk hakları, çevre sorunları ve yoksulluğun giderilmesi gibi toplumsal sorunların çözülmesinde çaba harcayan üçüncü sektör kuruluşları; istihdamdan güvenliğe, eğitimden sağlığa ve diğer pek çok alanda ekonomiye dahil olarak, toplumun en önemli aktörlerinden biri haline gelmiştir.