Simülasyon tıp eğitiminde önemli bir araç olarak kabul edilmektedir. Tarihsel kökenleri Antik Çağ'a dayanan simülasyon teknikleri, ilk olarak hastalıkların ve klinik özelliklerin anlaşılması amacıyla kil ve taş modellerle başlatılmıştır. 18. yüzyılda Paris'te geliştirilen obstetrik mankenler, doğum tekniklerini öğretmeye olanak tanımış ve anne ve bebek ölüm oranlarını azaltmıştır. Modern tıbbi simülasyonun gelişimi, havacılık bilimlerinden ilham alarak, 1960'larda Peter Safar’ın CPR çalışmalarından sonra hız kazanmıştır. Özellikle Ausmund Laerdal’in "Resusci-Anne" ve Dr. Michael Gordon’un "Harvey" simülatörleri, simülasyon teknolojisinin sağlık eğitimindeki önemini artırmıştır. Son yıllarda, simülasyon teknikleri, gerçekçi mankenlerin ötesine geçerek, sanal gerçeklik ve yazılımlar gibi yeni teknolojilerle desteklenmiştir. Sağlık profesyonellerinin eğitiminde simülasyonun kullanımı, öğrencilerin klinik becerilerini artırırken, gerçek hasta kullanmanın getirdiği rahatsızlıkları azaltma avantajı sunmaktadır. Simülasyon çeşitleri, düşük, orta ve yüksek gerçeklikli olarak sınıflandırılır. Düşük gerçeklikli simülatörler genellikle basit anatomik maketler içerirken, orta gerçeklikli simülatörler bilgisayar destekli geri bildirim sunar. Yüksek gerçeklikli simülatörler ise gerçeğe en yakın deneyimleri sunarak karmaşık klinik senaryoları güvenli bir ortamda tekrar etmeyi sağlar. Simülasyon, özellikle ebelik eğitiminde, klinik beceriler ve karar verme yeteneklerini geliştirme konusunda etkili bir yöntem olarak kabul edilmektedir. Dünya Sağlık Örgütü, simülasyon tabanlı eğitimi ebelik ve hemşirelikte uluslararası standartlar oluşturmak için tavsiye etmektedir. Eğitimdeki simülasyon uygulamaları, öğrenci memnuniyetini artırmak, bilgi ve beceri gereksinimlerine göre öğrenme ortamı sağlamak ve hasta güvenliğini artırmak için önemli bir araç olarak öne çıkmaktadır.