Birinci Dünya Savaşı, Osmanlı Devleti’nin işgali ve parçalanması projelerinin bir sonucu olarak Siyonizm’e Filistin’e yerleşme ve bir İsrail devleti kurma imkânı sunmuştur. Batılıların desteğini alan Siyonizm, devlet kurma konusunda önünde ikinci bir engel olan Vatikan’ın ortadan kaldırılması için büyük çaba harcamıştır. Vatikan’a karşı başlatılan saldırgan tutum kısa zamanda yeni bir savaşın fitilini de ateşleyecektir. Vatikan buna rağmen Yahudilerin Filistin’e yerleşmelerine izin verilmeyeceğini ilan etmiştir. 1922-1933 yılları arasında uygulanan bu politika, 1933’ten sonra değişmiştir. Siyonistler Vatikan’a Filistin’de bazı tavizler vermiş olsa da, 1936’dan sonra Vatikan yeniden hedef tahtasına konulmuştur. Vatikan bütün paydaşlarını göreve çağırmış olsa da, Siyonizm’in kurbanı olmaktan kurtulamamıştır. İkinci Dünya Savaşı arifesinde Yahudilerin taleplerine boyun eğmiş hatta, Yahudi çıkarlarına hizmet edecek şekilde, Yahudi aleyhtarı yeni bir pozisyon almak zorunda kalmıştır. Bu pozisyona uygun olarak Naziler tarafından Yahudilere yeni bir özel hediye edecek şekilde Almanya’daki Yahudilerin göçüne hizmet edecek bir anlaşmaya da imza atmıştır. Bu anlaşma Vatikan’ın sonradan Yahudilere karşı Nazilerle işbirliği yapmış olduğu yönünde değerlendirilerek, Antisemitizm ile suçlanmasına sebep olmuştur. Bu sayede Siyonizm, bir taraftan Filistin’deki rakiplerini ebediyen susturmuş, diğer taraftan Almanya’daki Yahudilerin dini bir örgüt tarafından yok edilmek üzere planlar hazırlandığı görüntüsünü verme imkanına kavuşmuştur. Bu da Vatikan’ın 1945 öncesinde olduğu gibi 1945 sonrasında da Yahudi aleyhtarlığının tamamen sonlanmasını sağlayacak en önemli Siyonist başarısı olmuştur.

Bu makalede Yahudilerin 1936-1939 yılları arasında Filistin’e yerleşme planlarına uygun olarak Vatikan’ın muhalefetinin kırılışını ve İkinci Dünya Savaşı öncesinde sözde soykırımı tetikleyecek büyük bir Yahudi aleyhtarlığının nasıl kurgulandığı üzerinde durulacaktır.